me like very much =]

Έτσι κι'αλλιώς, είχε πολύ κρύο σήμερα, συννεφιά

Να, δε με νοιάζει...
πρόβλημα τους

Πάλι, βρέθηκα πάλι μ'αυτές τις απαίσιες σκέψεις που μου είχα υποσχεθεί να μη ξανακάνω
Αυτή τη φορά αλλάζει το σκηνικό...
Η πόλη είναι μεγαλύτερη, οι δερματολόγοι-αφροδισιολόγοι περισσότεροι, οι δρόμοι γεμάτοι, οι καρδιολόγοι αμέτρητοι και τα φαρμακεία απλά εκθαμβωτικά.. γιατί;

Εντούτοις, αυτή τη φορά είμαι προετοιμασμένος. Και έχω και κάποια εμπειρία. Έτσι αντέδρασα σχεδόν σπασμωδικά, και πέτυχα μια -μικρή- νίκη. Ειλικρινά όμως, δε ξέρω πόσες αντοχές έχω. Και εκνευρίζομαι και συγχρόνως σιχαίνομαι που το ξέρω και το βλέπω να'ρχεται. Το μυαλό μου, αυτό το μυαλό μου...

The Origin of Love [Η προέλευση της αγάπης]

σόου διζ ίζ δε στόρι οφ λάβ.

And your beauty is as pure as tears

όχι, τα πιο όμορφά μου δεν μπορεί να'ναι σκάρτα

όμως, το παιχνίδι το'χασα...

Η Συνειδητοποίηση δεν είναι κάτι εύκολο για τον καθένα.
Για μένα τουλάχιστον, δεν είναι
Εν ολίγοις, σε ό,τι έχει να κάνει μ'αυτό, είμαι ηλίθιος·
και σαν ηλίθιο μ'αντιμετωπίζουνε.

Βέβαια, αυτό ΔΕΝ σημαίνει οτι δεν έχω καμία εμπειρία.
Ναι... λόγου χάρη, από μικρός έπρεπε να συνειδητοποιήσω το βρώμικο σώμα...
Ας είναι.

Τώρα, εδώ που είμαι κι έτσι όπως είμαι, καταλαβαίνω.
Ειδικά όταν πια, τώρα τουλάχιστον, ξέρω πως ΔΕΝ γίνεται αλλιώς.

Οπότε, κάπου εδώ πρέπει να εξαφανιστώ·
και ν'απέχω, αφειδώς.-

δεύτερη εφηβεία

Δεν είναι κάτι να σε βάλει σε σκέψεις.

Απλά, δεν ξέρω γιατί είχα την -χαζή- ελπίδα (μια ελπίδα όμως ίσως δεν πρέπει ποτέ να'ναι χαζή - τέλοσπάντων) ότι θα γίνει κάτι που γίνεται μόνο στις ταινίες, ή τα όνειρα, βρε παιδί μου: ότι θα γυρίσω πίσω να κοιτάξω, καθώς ανέβαινα την ανηφόρα των Κάστρων, και θα δω ένα αυτοκίνητο με ένα μόνο φως να έρχεται και να κόβει ταχύτητα κοντά μου, ή οτι το θυροτηλέφωνο θα χτυπήσει στις δύο τα μεσάνυχτα, και άλλα τέτοια. Δεν ξέρω γιατί. Μάλιστα. Δεν ξέρω γιατί. Μετά απ'αυτό που έκανα, μετά απ'αυτά που έγιναν, μετά απ'αυτά που μου δίνει η νοημοσύνη μου, μετά από - δεν έχει σημασία. Δεν ξέρω καν εαν έχω το δικαίωμα. Ας είναι. Νομίζω, λοιπόν, πως πάνω σ'αυτήν την ελπίδα πρέπει μάλλον να δουλέψω, να την εξαφανίσω, να την κουκουλώσω έστω.. κατανοάς. Μάλλον; Πφφ. Τέλοσπάντων, πολύ δράμα για κάτι τόσο κοινότυπο.




[Το τραγούδι που ήθελα ν'ακούσεις, αλλά ποτέ δεν πήρες το μήνυμα].

Are you gonna leave me now

Ξέρεις τι μ'αρέσει;
Το μούδιασμα των άκρων
και η αδρανοποίηση της σκέψης
που καθιστά απόλυτα δυνατό
να γίνεις υποχείριο, με και χωρίς
την άδεια της λογικής και ηθικής σου.

Στη συνέχεια
η ψευδαίσθηση οτι ελέγχεις τα πράματα
προσφέρει μιαν αναλλοίωτη αίσθηση υπεροχής
καθώς και ένα ευρύ φάσμα επιλογών
απαλλαγμένων τελείως
απο τα πρέπει.

Αυτός;

Είναι ποιητής..
με ισχυρές επιρροές απο αλκοολικούς -κυρίως αυτοβιογραφικούς- αμερικανούς συγγραφείς που η πραγματική τους αξία θα αναγνωριστεί σε κάποια από τώρα χρόνια.
Η δική του ποίηση, μάλλον ποτέ.

Είναι ιδιαίτερος. Πολύ ιδιαίτερος.
Είναι όμορφος, είναι μελαγχολικός.
Του αρέσουν οι κουνημένες φωτογραφίες, και, σε πολλές απ'αυτές κοιτάει το κενό.
Τότε τα μάτια του γίνονται πολύ μελαγχολικά και νιώθω για κάποιο λόγο την καρδιά
μου να χτυπάει δυνατότερα.

Λέει αλήθειες χωρίς να τον νοιάζει το αν θα γίνει αντιπαθητικός.
Είναι έξυπνος, αρκετά έξυπνος ώστε να σε κοροιδέψει και να μην καταλάβεις τίποτα.
Συγχρόνως, αρκετά χαζός ώστε να μην αντιλαμβάνεται -άρα και αξιοποιεί-
τα τόσα καλά γύρω του..
Άς μην είμαι όμως σκληρός.
Από χρόνια ξέρει πως δεν υπάρχει αυτό που λέμε ευτυχία, δεν μπορεί να υπάρξει, πόσο μάλλον για ένα άτομο όπως τον ίδιο.
(Και πολύ κακό μας έχουν κάνει αυτές οι χολυγουντιανές εικόνες τελειότητας
που με τόση επιδεξιότητα εξαφανίζουν κάθε ψεγάδι, καθετί άσχημο).
...Ελπίζεις όμως στις στιγμές, έτσι?

Δεν το ξέρει, μα εγώ
είμαι αισιόδοξος γι'αυτόν, τον περιμένουν πολλά και καλά.

Θα θυμάμαι πάντα αυτήν την θάλασσα στις 3 τα μεσάνυχτα.
Ήταν κι άλλοι γύρω, όμως ήμουν μόνος.
_________________
Θα θυμάμαι πάντα την λέξη που έγραψα πολλές φορές στην άμμο την νύχτα εκείνη,
και, το ξέρω, κάθε φορά που κάποιος θα την λέει οι χτύποι της καρδιάς μου θα αυξάνονται απότομα, όπως τώρα. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.

Θα θυμάμαι πάντα τον νυχτερινό ουρανό εκείνης της νύχτας:
έκανε κρύο κι έτρεμα, όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι'αυτό.
Ούτε'γώ ούτε κανένας.

Θα θυμάμαι πάντα το βαθύ μπλέ τ'ουρανού εκείνης της νύχτας, όμοιο με το χειμερινό μου πάπλωμα, κι ας μην υπάρχουν ακόμα δυό γραμμές για μένα. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.~

Θα θυμάμαι, πάντα.. και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.
__________________________________________________________
__________________________________________________________

[6 Ιουνίου 2006]

"είχαμε μιλήσει παλιότερα αλλά τώρα πια δεν μιλάμε για το θέμα"

"εγώ όχι"

[Ίδια μέρα, 6:11.]

"Στις ειδήσεις πέρυσι είχα δει για ένα παιδί όπου..."

"θέλω να κλάψω."

Συνηθίζω να γράφω για ιδρωμένες μπανιέρες και κρυωμένα σιφόνια, καθώς και ερωτικές στιγμές που γεννιούνται και πεθαίνουν την στιγμή εκείνη καθώς ταξιδεύω από τα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης για την οσία ξένη. Δεν ξέρω γιατί αλήθεια, αλλά δε νομίζω να σταματήσω κάποτε.

Την μέρα αυτήν την τρέμω αλήθεια
που θα μου πεις
"να, ξέρεις... αλλά... ναι κι εγώ"
δεν θέλω να έρθει ποτέ...

τον αποκάλεσαν έτσι πολλές φορές,
φαντάσου κι εδώ μέσα
εμένα φυσικά ποτέ
αρνείται πεισματικά...
και το ένα και το άλλο

πως θα μάθω επιτέλους;

Θα αναζητήσω σωτηρία στις μοναχικές μου βόλτες

αν μη τι άλλο, αυτές δεν με βαριούνται ποτέ

αίσχος

Τι ακόμα απ'αυτά που κορόιδευα θα κάνω;;;;;;;;;

Σ'αγάπησα.

Ναι, δεν θα το αρνηθώ - το οτι δεν σου το είπα ποτέ, δεν σημαίνει το αντίθετο. Το οτι πιθανότατα δεν θα στο πω ποτέ, επίσης... μα ξέρεις πως θα ήθελα να το πω. Πάνε χρόνια, το ξέρω, μα δεν άλλαξε τίποτε. Τώρα είμαι ένας κατεστραμμένος νέος που πρόσφατα τελείωσε το σχολείο και τρέφεται απο την ίδια του την μιζέρια, εσύ είσαι ενας αποτυχημένος νέος που δεν τελειώσε το σχολείο, (παρόλο που θα'πρεπε) και ζεις για την πρέζα. Συχνά νιώθεις κενός, όπως μου είπες κάποτε. Δεν στο είπα οτι κι εγώ συχνά νιώθω έτσι, αλλά τι να το κάνεις..

Στο δρόμο δεν σε χαιρετάω, γιατί δεν θέλω να σε κοιτάζω στα μάτια. Δεν θα μου κάνει καλό: ξέρεις πως έχω την μαλακία να τα νιώθω όλα όσο πιο βαθιά γίνεται, και να τα φτάνω όλα στην ακραία συνέπεια των θέσεων τους.. και πια βρήκα τη δύναμη και κάποιες φορές το παλεύω, οπότε πάρ'το οτι μου κάνεις χάρη. Γιατί, να ξέρεις, αυτό παραπάνω τρομάζει πολύ τους ανθρώπους κι όχι άδικα, όλοι έχουν την ζωή τους να αντέξουν, δεν χρειάζονται κανένα πρόσθετο βάρος, τόσο απλά.

Συγνώμη που ήσουν απλά η αφορμή για το παραπάνω, και που θα είμαι εγώ αυτός που θα σε αφήσω, για μια ακόμη φορά - ακριβώς αυτό θα σου εξηγήσει κι άλλα.

Μ Ο Ν Ο Π Λ Ε Υ Ρ Ο Σ

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θυληκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.


Κική Δημουλά, "Ο πληθυντικός αριθμός"
(Το λίγο του κόσμου, 1971).



Το παραπάνω ποίημα της Δημουλά, προσφέρεται για δύο αναγνώσεις, μια κυριολεκτική, που αφορά την γραμματική, και μια μεταφορική, το βίωμα. Ίσως αυτά να είναι μαλακίες.. εσύ παρ'το όπως θες.

Βγήκα πάλι έξω λοιπόν, μόνος, κουβαλώντας μόνο τα κλειδιά μου και το γαμημένο μυαλό μου, που -πάλι- όλη μέρα με κούρασε τόσο με τις μαλακίες του.. βγήκα λοιπόν και υποκρίθηκα οτι βγήκα για κάποιο λόγο, οτι - και καλά - κάπου πηγαίνω, και μάλιστα είμαι βιαστικός. Είδα κανα δυό γνωστούς, θα ήθελα να μην τους δω, αλλά εντάξει ήμουνα κύριος, φόρεσα χαμόγελο κι τους χαιρέτησα, αλλά ξέρεις βιαζόμουνα.

μείνε...

-

Κάποτε, οι μέρες, περνούσαν πιο γρήγορα, ίσως και πιο όμορφα.
Τότε οι γύρω μου με αναγνώριζαν,
έστω κι αν ο ίδιος, κοιτάζοντας επίμονα στον καθρέφτη,
βαθιά μέσα στην κόρη του ματιού, δεν έβλεπα κάτι.

Κάποτε οι νύχτες, ήταν πιο ήσυχες.
Τότε άνοιγες λίγο το παντζούρι, κι έβλεπες την απένταντι
πολυκατοικία να φωτίζεται κάθε λίγο, απο τα αμάξια που περνούσαν, και ήταν ωραία, και σ'έπαιρνε ο ύπνος έυκολα.
Ίσως κιόλας να ονειρευόσουν κάτι, έναν άνθρωπο να περπατάει δίπλα σου,
ένα χέρι να πιάνει το δικό σου, κάποιον να σε φιλάει στο μέτωπο...