Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Η τελευταία μου νύχτα

Σηκώθηκα και αθόρυβα κινήθηκα προς το παράθυρο. Ο νυχτερινός ουρανός αγαλλίασε πάνω μου και στον κόσμο όλα ήταν εντελώς αδιάφορα. Άκουσα τότε έναν γυναικείο ψίθυρο που με καλούσε στην Αθανασία, χαμένο στο θρόισμα του ανέμου, και μερικά αστέρια έσβησαν. Μέσα από το βραδινό ουρανό, σε μια στιγμή ανύποπτη γεννήθηκε το πλάσμα που έχω εμπρός μου. Τα μάτια της είναι μαύρα σαν την πίσσα και το λευκό της δέρμα αναδίδει μια αίσθηση από θειάφι που καίει στην όψη και μόνο - τα μακριά της μαύρα μαλλιά τα εφτά πέπλα που στοιχειώνουν τον κόσμο. Χαμηλώνω το κεφάλι μου και προτάσσω το χέρι μου, όμοια με τους ζητιάνους.
Το άγγιγμα του είναι κρύο, τόσο κρύο που μου καίει τη σάρκα. Με ένα απαλό τράβηγμα που δεν υπήρξε ποτέ, με οδήγησε κοντά της και με αγκάλιασε χίλιες φορές. Ήρεμα, το πάτωμα αφανίστηκε από κάτω μου, και οι τοίχοι ήταν πλέον άυλοι, ένιωσα τελείως φυσικά να αιωρούμαι. Δε ξέρω ακόμα που υπήρξαμε, αλλά γύρω μου περιστρεφόταν τώρα σπασμωδικά και ές άει εκατομμύρια χιλιάδες γαλαξίες.
Πάνω και κάτω μου, ρουφούσαν αέναα δυό μαύρες τρύπες, με φοβερή μανία. Άρχισε να μου μιλάει. Κάθε νότα του ψιθύρου της εκφύλιζε τα νευρικά μου κύτταρα και το φως της αλήθειας χύθηκε πάνω σε όλο μου το σώμα. Ένιωσα να στροβιλίζομαι στο άπειρο κι αυτό κράτησε μόνο μια στιγμή. Τα πάντα στο μυαλό μου άρχισαν να σβήνουν και ένιωσα τα άκρα μου να να ατροφούν, σύντομα ήμουν διαμελισμένος. Τα μάτια μου θόλωσαν και έγιναν βαριά στάχτη, και τα αυτιά μου ξεκόλλησαν και έπεσαν στο άηχο. επιτέλους, δεν υπήρξα ποτέ...

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

σήμερα φαντάστηκα ότι έγραψα κάτι πολύ καλό και άρεσε πολύ και όλοι μου με στήριξαν και μετά μου'δωκαν ένα βραβείο. Και είχα καταφέρει κάτι στη ζωή μου επιτέλους, και είχα μια μνεία, και μου'χε φύγει ένα βάρος. Μετά, ονειρεύτηκα πως αυτή η νύχτα δεν υπήρξε ποτέ, και ζούσα σε ένα σπίτι στο βουνό, που είχα φτιάξει ο ίδιος, με ξύλο και με περίσσια αγάπη.
Είχα φίλους γύρω μου, σε αγαπούσα και ήμουν καλός με σένα, μ'αγαπούσες κι εσύ.
Και μια πανέμορφη νύχτα, πέθανα στην αγκαλιά σου.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

αγαπητέ εαυτέ, [και εσύ, ο άλλος]

ΜΙΛΑ.
ΠΕΣ ΚΑΤΙ ,ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
ΜΟΝΟ ΜΗ ΣΤΕΚΕΙΣ ΣΑΝ ΑΤΣΑΛΙΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ.
ΔΙΑΛΕΞΕ ΕΣΤΩ ΚΑΠΟΙΑ ΛΕΞΗ,
ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΔΕΝΕΙ ΠΙΟ ΣΦΙΧΤΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΑΟΡΙΣΤΙΑ.
ΠΕΣ:
΄΄ΑΔΙΚΑ΄΄,
΄΄ΔΕΝΤΡΟ΄΄,
΄΄ΓΥΜΝΟ΄΄.
ΠΕΣ:
΄΄ΘΑ ΔΟΥΜΕ΄΄,
΄΄ΑΣΤΑΘΜΗΤΟ΄΄,
΄΄ΒΑΡΟΣ΄΄.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ
ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ, ΑΔΕΤΗ, ΖΩΗ ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ.

ΜΙΛΑ
ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ .
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΠΕΣ ΚΑΤΙ.
ΠΕΣ ΄΄ΚΥΜΑ ΄΄, ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ

[δημουλά]