Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Λοιπόν, ας πούμε ότι αυτές τις μέρες είμαι πρηβιλατζντ·
ότι βλέπω αγαπημένους μου να τσακίζονται με λύσσα πάνω κάτω
και εγώ κρατιέμαι γερά απ'την κλωστή μου
Τι τους κάνεις όταν πέφτουν τόσο δυνατά;

Το κεφάλι Κουνιέται ανάποδα από το σώμα και το δεξί χέρι αντίθετα από το αριστερό με στόχο τα μάτια
Αυτό που κάποτε πλάστηκε για ώρες ατέλειωτες για να πατήσει σαν ένα, καταρρέει τώρα σε κομμάτια· 
Η σκόνη που σηκώθηκε έχει αέρα προσωπικό και γεύση πολιτική
Κόκκινο χρώμα βάφει το κάποτε ροζ, και αναρωτιέμαι, θα γίνει και ο Θάνατος διδάσκαλος μας;
Το μεδούλι του εαυτού μας βάλαμε δίπλα δίπλα αλλά τώρα δε μας κάνει
Ξεραίνονται οι πέτσες που κάποτε μαλάκωσαν για να γίνουν σαν μια
συρρικνώνονται και απομακρύνονται αφήνοντας το μέσα στο έλεος των πάντων
Θα αφήσει Η Μεγαλύτερη Μας Κοινή Προσπάθεια, πικρή γεύση τελικά;