Κάποτε, οι μέρες, περνούσαν πιο γρήγορα, ίσως και πιο όμορφα.
Τότε οι γύρω μου με αναγνώριζαν,
έστω κι αν ο ίδιος, κοιτάζοντας επίμονα στον καθρέφτη,
βαθιά μέσα στην κόρη του ματιού, δεν έβλεπα κάτι.
Κάποτε οι νύχτες, ήταν πιο ήσυχες.
Τότε άνοιγες λίγο το παντζούρι, κι έβλεπες την απένταντι
πολυκατοικία να φωτίζεται κάθε λίγο, απο τα αμάξια που περνούσαν, και ήταν ωραία, και σ'έπαιρνε ο ύπνος έυκολα.
Ίσως κιόλας να ονειρευόσουν κάτι, έναν άνθρωπο να περπατάει δίπλα σου,
ένα χέρι να πιάνει το δικό σου, κάποιον να σε φιλάει στο μέτωπο...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
ναι όντως κάποτε ήτανε καλύτερα.
Στη δικη μου γειτονιά ευτυχώς ακόμη τα παιδιά παίζουν το απόγεμα στο δρόμο, και οι φλύαρες γειτόνισες μας πίνουνε τον απογεματινό καφε τους στην αυλή λέγοντας μουχαμπέτια.
Και άντα με ξυμπάνε απο τον μεσημεριανο μου υπνο.
Μια φορα που δεν τις ακουσα να καλαμπουριζουνε στεναχωρηθηκα.
Καλη Μ.Εβδομαδα μικρε.
Δημοσίευση σχολίου