Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

αναλγητικό

τώρα κάτι λίγο κοινό.

εάν
νιώθεις όπως εγώ
σσ:
λιγάκι άχρηστος, που και που
αδυνατείς να συσχετιστείς
-με ανθρώπους και πράματα-
οι άλλοι, οι γνωστοί σου, φτιάχνουν μουσική, έρχα τέχνης
παίζουν σε θέατρα, σπουδάζουν αρχιτεκτονική ή νομική
στο εξωτερικό
φτιάχνουν οικογένειες γεννάνε δυστυχισμένα παιδιά
έχουν λεφτά και ωραία κουζίνα
τρώνε ένα σωρό σοκολάτες και δεν παχαίνουν
εναποθέτουν την ψυχή τους στο χαρτί και αναγνωρίζονται
είναι ερωτευμένοι
ταυτίζονται, περνάνε τέλεια σε συναυλίες
κάνουν υγιεινή διατροφή και σταθερό σεξ
έχουν φωτογραφία με τον πύργο του Άιφελ
και τα έχουν καλά με τους γονείς τους

μη μου πανικοβάλλεσαι
δεν είναι απαραίτητα κακό να ονομάζεις έρωτα τα πάθη
και ένα σπίτι αχούρι δεν ειναι απαραίτητα ένα άσχημο σπίτι
αν καμιά φορά σε ρίξουν κάτω, και μετά ορύονται πως υπεύθυνος εισαι σύ
και φορέας του δικού σου θανάτου εσύ


μη μου πανικοβάλλεσαι.
όλοι καταλήγουνε, ένας ένας
τους βλέπεις να βυθίζονται, αργά αργά
και πάλι νομίζουν πως παράγουν
αυτή είναι η χρυσή τομή τους.

ας κρατήσουμε για εμάς, πως
η ζωή στο αντίθετο είναι, τέλοσπάντων, πιο ζωή.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Πριν κάποια χρόνια παραδέχτηκα στον εαυτό μου πως είμαι εθισμένος στην συνειδητή αυτοκαταστροφή.
Αυτή με κατευθύνει, αυτή με αναγεννά, μέσα σ'αυτήν με βλέπω.
Μέσα έξω και γύρω απ'αυτήν δεν έχει παρακάλια, νουθετήσεις ή δεύτερες σκέψεις
καθαρός εγωισμός και ομορφιά.
Είναι που βρίσκει το πάθος του ο καθένας
συνειδητά