Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Η θλίψη μου είναι παντού αυτό το πρωινό, ο ιδίος έκανα ο,τι έπρεπε γι'αυτό - κάθεται δίπλα μου τώρα. Τα ρούχα μου στο κρεββάτι του είναι τελείως αντιαισθητικά. Θα θελα να φορέσω αυτόν για να βγω έξω. Πέρασα την λεπτή γραμμή, εγκαταλείπω σιγά σιγά την προσπάθεια, αυτή τη στιγμή στρίβω από τον καπνό του. Όχι οτι έχει και νόημα, απορώ άλλωστε γιατί ξημέρωσε, ο ήλιος τα τσιμέντωσε όλα. Θέλω να με αφομοιώσεις, δεν ανοίγεις μια πόρτα και πας αλλού, είναι ψέμα αυτό
I must take care of myself from now on, because I am his

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Τελικά ήρθες
ένα απόγευμα
έβηξες διακριτικά
και άρχισες...

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Το ξέρω πως, δεν θα μου έρθεις, καθόλου
Ούτε σήμερα, ούτε αύριο, και το χθες μας έχει ήδη περάσει
κι έτσι δεν έχω την ανάγκη να νιώθω όμορφος
δε βρίσκω τον λόγο να κοιτάω το τηλέφωνο
δεν έχει νόημα να δακρύσω

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

daydreaming, σενάρια, daydreaming~

Κοιμόμασταν μαζί, μετά ξύπνησες
εγώ έκανα οτι κοιμόμουν
μου δωκες ένα φιλί στον αριστερό κρόταφο
και άφησες ένα χαρτάκι με ένα χαμόγελο πάνω στο τραπέζι
εγώ έκανα οτι κοιμόμουν
έφυγες κ έκλεισες την πόρτα
έτρεξα στο μπαλκόνι και σε είδα από πάνω
να περπατάς με σκυμμένο κεφάλι, να πετάς ένα τελειωμένο τσιγάρο
και να κατηφορίζεις

:)

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

άκουσε το ολόκληρο



κάποια νύχτα, σε περασμένο πια καιρό, ήμασταν και πάλι μαζί
... και απόψε, και για μια φορά ακόμη, η καρδιά μας - ...

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011


and show NO pity

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

όλα μέσα μου πεθαίνουν
τα παρακολουθώ τα βράδια να στοιβάζονται το ένα πάνω απ'τ'άλλο, σωροί ιδεών ονείρων ελπίδων
αρρωσταίνουν και πεθαίνουν, γιατί δεν έχω για να τα περιθάλψω

τα βράδια το σπίτι αδειάζει
παρακολουθώ αναμνήσεις και πράματα να
φεύγουν με σκυμμένο κεφάλι από το παράθυρο, μαζί με την κάπνα από τα τσιγάρα μου
και παρανοικά ξυπνητήρια χτυπάνε στις 3 τα μεσάνυχτα

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Η τελευταία μου νύχτα

Σηκώθηκα και αθόρυβα κινήθηκα προς το παράθυρο. Ο νυχτερινός ουρανός αγαλλίασε πάνω μου και στον κόσμο όλα ήταν εντελώς αδιάφορα. Άκουσα τότε έναν γυναικείο ψίθυρο που με καλούσε στην Αθανασία, χαμένο στο θρόισμα του ανέμου, και μερικά αστέρια έσβησαν. Μέσα από το βραδινό ουρανό, σε μια στιγμή ανύποπτη γεννήθηκε το πλάσμα που έχω εμπρός μου. Τα μάτια της είναι μαύρα σαν την πίσσα και το λευκό της δέρμα αναδίδει μια αίσθηση από θειάφι που καίει στην όψη και μόνο - τα μακριά της μαύρα μαλλιά τα εφτά πέπλα που στοιχειώνουν τον κόσμο. Χαμηλώνω το κεφάλι μου και προτάσσω το χέρι μου, όμοια με τους ζητιάνους.
Το άγγιγμα του είναι κρύο, τόσο κρύο που μου καίει τη σάρκα. Με ένα απαλό τράβηγμα που δεν υπήρξε ποτέ, με οδήγησε κοντά της και με αγκάλιασε χίλιες φορές. Ήρεμα, το πάτωμα αφανίστηκε από κάτω μου, και οι τοίχοι ήταν πλέον άυλοι, ένιωσα τελείως φυσικά να αιωρούμαι. Δε ξέρω ακόμα που υπήρξαμε, αλλά γύρω μου περιστρεφόταν τώρα σπασμωδικά και ές άει εκατομμύρια χιλιάδες γαλαξίες.
Πάνω και κάτω μου, ρουφούσαν αέναα δυό μαύρες τρύπες, με φοβερή μανία. Άρχισε να μου μιλάει. Κάθε νότα του ψιθύρου της εκφύλιζε τα νευρικά μου κύτταρα και το φως της αλήθειας χύθηκε πάνω σε όλο μου το σώμα. Ένιωσα να στροβιλίζομαι στο άπειρο κι αυτό κράτησε μόνο μια στιγμή. Τα πάντα στο μυαλό μου άρχισαν να σβήνουν και ένιωσα τα άκρα μου να να ατροφούν, σύντομα ήμουν διαμελισμένος. Τα μάτια μου θόλωσαν και έγιναν βαριά στάχτη, και τα αυτιά μου ξεκόλλησαν και έπεσαν στο άηχο. επιτέλους, δεν υπήρξα ποτέ...

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

σήμερα φαντάστηκα ότι έγραψα κάτι πολύ καλό και άρεσε πολύ και όλοι μου με στήριξαν και μετά μου'δωκαν ένα βραβείο. Και είχα καταφέρει κάτι στη ζωή μου επιτέλους, και είχα μια μνεία, και μου'χε φύγει ένα βάρος. Μετά, ονειρεύτηκα πως αυτή η νύχτα δεν υπήρξε ποτέ, και ζούσα σε ένα σπίτι στο βουνό, που είχα φτιάξει ο ίδιος, με ξύλο και με περίσσια αγάπη.
Είχα φίλους γύρω μου, σε αγαπούσα και ήμουν καλός με σένα, μ'αγαπούσες κι εσύ.
Και μια πανέμορφη νύχτα, πέθανα στην αγκαλιά σου.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

αγαπητέ εαυτέ, [και εσύ, ο άλλος]

ΜΙΛΑ.
ΠΕΣ ΚΑΤΙ ,ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
ΜΟΝΟ ΜΗ ΣΤΕΚΕΙΣ ΣΑΝ ΑΤΣΑΛΙΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ.
ΔΙΑΛΕΞΕ ΕΣΤΩ ΚΑΠΟΙΑ ΛΕΞΗ,
ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΔΕΝΕΙ ΠΙΟ ΣΦΙΧΤΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΑΟΡΙΣΤΙΑ.
ΠΕΣ:
΄΄ΑΔΙΚΑ΄΄,
΄΄ΔΕΝΤΡΟ΄΄,
΄΄ΓΥΜΝΟ΄΄.
ΠΕΣ:
΄΄ΘΑ ΔΟΥΜΕ΄΄,
΄΄ΑΣΤΑΘΜΗΤΟ΄΄,
΄΄ΒΑΡΟΣ΄΄.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ
ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ, ΑΔΕΤΗ, ΖΩΗ ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ.

ΜΙΛΑ
ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ .
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΠΕΣ ΚΑΤΙ.
ΠΕΣ ΄΄ΚΥΜΑ ΄΄, ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ

[δημουλά]

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

it's a fucking crime i never told you about the diamond in your eyes

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

να δώσω κάπου τον εαυτό μου
πρέπει
αφού τα νεύρα μου δε τη παλεύουν
μόνο μαύρα κύματα μιας ατέλειωτης μαύρης θάλασσας μαίνονται εκεί μέσα
μυρίζουν φρέσκο αίμα και εμέσματα
κρύβομαι καλά εκεί μέσα
και ακολουθώ ένα μονοπάτι
του επαναστάτη χωρίς ελπίδα

κάπως έτσι περπατούσα και στην πόλη
εδώ και λίγες μέρες, θέλει να με διώξει
λέει με κατάλαβε,
θέλει λέει να πει σε όλους
πως ήρθα και θα φύγω χωρίς λογαριασμό
όπως χωρίς λόγο έζησα
γιατί χωρίς λόγο ζω
θα με βοηθήσει είπε να σκορπιστώ
είναι λέει ό,τι χρειάζομαι
μαζί με το φορτωμένο παρελθόν μου
θα ψάχνω σ'αυτό κάτι απτό
και κάτι που έκανα σωστά
και να μη ξεχάσω τα Όνειρα μου
αυτά, τα απαξιώνω με τόση ευχαρίστηση
και τις νύχτες, τ'αγκαλιάζω και κλαίω μαζί τους
αλλά ποιός δε κλαίει τις νύχτες?
όχι οτι έχει σημασία...

αφού κανείς δεν μ'έχει δει ακόμα

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Όταν το καλό ερωτεύεται το κακό
το κακό - για λίγο - ξεχνιέται
η αισιοδοξία πλημμυρίζει τον πεσιμισμό
μιλάμε για έρωτα

στη συνέχεια το καλό επαληθεύει...
τον καλό του εαυτό
και το κακό αρχίζει να νιώθει αφόρητες τύψεις
οποιαδήποτε ομορφιά λύεται σε απύθμενα πηγάδια
μιλάμε για λευχαιμίες και ξεσκισμένες σάρκες

δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο τέλος
όλα αντιφάσκουν

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

το φιλί που αποσιωπήθηκε
δόθηκε στο σκοτάδι
σε φως κεριών
υπήρξε, και ύστερα δεν υπήρξε

ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος
καταδικασμένες ποτέ να μην αντικριστούν

ο σκοπός που ποτέ δεν άκουσε κανείς
κι έσβησε ουρλιάζοντας

τ'αδέρφια που κάποτε
έληξαν ο ένας του άλλου τη ζωή

το φιλί που αποσιωπήθηκε,
ήταν θάνατος και ζωή μαζί