Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Γιατί αυτό, καλέ μου φίλε;
Ξέρεις πως ήμουν μικρός. Ξέρεις πως σε είχα σαν πρότυπο.
Ξέρεις πως ήσουνα μάλλον ο καλύτερος μου φίλος.
Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται, οι τύψεις με σκότωναν.
Καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει
, παιδικέ μου φίλε;
Ξέρεις ότι μετά από τόσα χρόνια, σκέφτομαι ακόμα τι είχε γίνει; Θυμάμαι, παιδικέ μου φίλε, την διάρκεια και το μετά, πολύ καλά.
Και το ξαναέκανες. Όχι μία, ούτε δύο φορές.
Και δεν το μαρτύρησα ποτέ.
Παιδικέ
μου φίλε, είσαι ο λόγος που δεν θυμάμαι να έζησα τόσο σαν παιδί.
Ναι, είσαι η αιτία που όταν κοιτάω πίσω στο παρελθόν, οι πράξεις σου είναι το πρώτο πράμα που μου έρχεται στο μυαλό. Πολλές φορές είναι η μόνη ανάμνηση, παιδικέ μου φίλε.
Μα, φίλε μου, φυσικά και Ε Σ Υ είσαι ο λόγος που δεν θέλω να κοιτάω πίσω.
Θα έπρεπε να ξέρεις ότι μετά δεν ήμουν καλά. Δεν ήθελα την ζωή μου μετά, παιδικέ μου φίλε.
Πρέπει να ξέρεις, ότι, μάλλον διαμόρφωσες ένα αρκετά σημαντικό χαρακτηριστικό του εαυτού μου, παιδικέ μου φίλε. Με έναν τρόπο κακό. Έπρεπε να το αφήσεις να γίνει μόνο του, φίλε μου.
Δεν σε μισώ. Αλλά πια δεν κλαίω, φίλε μου.

Δεν θέλω να σε ξανά αντικρίσω ποτέ, παλιέ, παιδικέ φίλε μου.