Η τελευταία μου νύχτα

Σηκώθηκα και αθόρυβα κινήθηκα προς το παράθυρο. Ο νυχτερινός ουρανός αγαλλίασε πάνω μου και στον κόσμο όλα ήταν εντελώς αδιάφορα. Άκουσα τότε έναν γυναικείο ψίθυρο που με καλούσε στην Αθανασία, χαμένο στο θρόισμα του ανέμου, και μερικά αστέρια έσβησαν. Μέσα από το βραδινό ουρανό, σε μια στιγμή ανύποπτη γεννήθηκε το πλάσμα που έχω εμπρός μου. Τα μάτια της είναι μαύρα σαν την πίσσα και το λευκό της δέρμα αναδίδει μια αίσθηση από θειάφι που καίει στην όψη και μόνο - τα μακριά της μαύρα μαλλιά τα εφτά πέπλα που στοιχειώνουν τον κόσμο. Χαμηλώνω το κεφάλι μου και προτάσσω το χέρι μου, όμοια με τους ζητιάνους.
Το άγγιγμα του είναι κρύο, τόσο κρύο που μου καίει τη σάρκα. Με ένα απαλό τράβηγμα που δεν υπήρξε ποτέ, με οδήγησε κοντά της και με αγκάλιασε χίλιες φορές. Ήρεμα, το πάτωμα αφανίστηκε από κάτω μου, και οι τοίχοι ήταν πλέον άυλοι, ένιωσα τελείως φυσικά να αιωρούμαι. Δε ξέρω ακόμα που υπήρξαμε, αλλά γύρω μου περιστρεφόταν τώρα σπασμωδικά και ές άει εκατομμύρια χιλιάδες γαλαξίες.
Πάνω και κάτω μου, ρουφούσαν αέναα δυό μαύρες τρύπες, με φοβερή μανία. Άρχισε να μου μιλάει. Κάθε νότα του ψιθύρου της εκφύλιζε τα νευρικά μου κύτταρα και το φως της αλήθειας χύθηκε πάνω σε όλο μου το σώμα. Ένιωσα να στροβιλίζομαι στο άπειρο κι αυτό κράτησε μόνο μια στιγμή. Τα πάντα στο μυαλό μου άρχισαν να σβήνουν και ένιωσα τα άκρα μου να να ατροφούν, σύντομα ήμουν διαμελισμένος. Τα μάτια μου θόλωσαν και έγιναν βαριά στάχτη, και τα αυτιά μου ξεκόλλησαν και έπεσαν στο άηχο. επιτέλους, δεν υπήρξα ποτέ...