δεύτερη εφηβεία

Δεν είναι κάτι να σε βάλει σε σκέψεις.

Απλά, δεν ξέρω γιατί είχα την -χαζή- ελπίδα (μια ελπίδα όμως ίσως δεν πρέπει ποτέ να'ναι χαζή - τέλοσπάντων) ότι θα γίνει κάτι που γίνεται μόνο στις ταινίες, ή τα όνειρα, βρε παιδί μου: ότι θα γυρίσω πίσω να κοιτάξω, καθώς ανέβαινα την ανηφόρα των Κάστρων, και θα δω ένα αυτοκίνητο με ένα μόνο φως να έρχεται και να κόβει ταχύτητα κοντά μου, ή οτι το θυροτηλέφωνο θα χτυπήσει στις δύο τα μεσάνυχτα, και άλλα τέτοια. Δεν ξέρω γιατί. Μάλιστα. Δεν ξέρω γιατί. Μετά απ'αυτό που έκανα, μετά απ'αυτά που έγιναν, μετά απ'αυτά που μου δίνει η νοημοσύνη μου, μετά από - δεν έχει σημασία. Δεν ξέρω καν εαν έχω το δικαίωμα. Ας είναι. Νομίζω, λοιπόν, πως πάνω σ'αυτήν την ελπίδα πρέπει μάλλον να δουλέψω, να την εξαφανίσω, να την κουκουλώσω έστω.. κατανοάς. Μάλλον; Πφφ. Τέλοσπάντων, πολύ δράμα για κάτι τόσο κοινότυπο.




[Το τραγούδι που ήθελα ν'ακούσεις, αλλά ποτέ δεν πήρες το μήνυμα].

Are you gonna leave me now