Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009


Θα θυμάμαι πάντα αυτήν την θάλασσα στις 3 τα μεσάνυχτα.

Ήταν κι άλλοι γύρω, όμως ήμουν μόνος.
_________________
Θα θυμάμαι πάντα την λέξη που έγραψα πολλές φορές στην άμμο την νύχτα εκείνη,
και, το ξέρω, κάθε φορά που κάποιος θα την λέει οι χτύποι της καρδιάς μου θα αυξάνονται απότομα, όπως τώρα. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.

Θα θυμάμαι πάντα τον νυχτερινό ουρανό εκείνης της νύχτας:
έκανε κρύο κι έτρεμα, όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι'αυτό.
Ούτε'γώ ούτε κανένας.

Θα θυμάμαι πάντα το βαθύ μπλέ τ'ουρανού εκείνης της νύχτας, όμοιο με το χειμερινό μου πάπλωμα, κι ας μην υπάρχουν ακόμα δυό γραμμές για μένα. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.~

Θα θυμάμαι, πάντα.. και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.
__________________________________________________________
__________________________________________________________

[6 Ιουνίου 2006]

"είχαμε μιλήσει παλιότερα αλλά τώρα πια δεν μιλάμε για το θέμα"

"εγώ όχι"

[Ίδια μέρα, 6:11.]

"Στις ειδήσεις πέρυσι είχα δει για ένα παιδί όπου..."

"θέλω να κλάψω."

5 σχόλια:

επί λέξει είπε...

Δραματοποιημένη αφήγηση. Το αγαπημένο μου. Σπάραγμα θεατρικό. Λες κι έχει σωθεί μετά από χρόνια. Παρήχηση κι απήχηση. Μέσα μου. Μ' άρεσε.

Καλώς σε βρήκα.

Hfaistiwnas είπε...

Λέξεις που φέρνουν κλάματα.. γνωστές λέξεις, λίγες και συγκεκριμένες.. και όταν συνδυάζονται με χώρο και χρόνο, μπορούν να γίνουν ανελέητηες..
να προσέχεις..

Leviathan είπε...

to klama polles fores voi8aei....polla polla filia!!!! kai kalo savvatovrado! :)

Ιδομενέας είπε...

Ευχαριστώ aa, χαίρομαι που βρήκα έτσι το μπλόγκ σου :]

Hφαιστίωνα, σ'ευχαριστώ. Και γι'αυτό και για τ'άλλα.

Συμφωνώ κάργα, λεβι!

Monos,Ksenos,Fititis είπε...

Το κλάμα ίσως πολλές φορές να είναι ο ευκολότερος δρόμος προς την ευτυχία...