να δώσω κάπου τον εαυτό μου
πρέπει
αφού τα νεύρα μου δε τη παλεύουν
μόνο μαύρα κύματα μιας ατέλειωτης μαύρης θάλασσας μαίνονται εκεί μέσα
μυρίζουν φρέσκο αίμα και εμέσματα
κρύβομαι καλά εκεί μέσα
και ακολουθώ ένα μονοπάτι
του επαναστάτη χωρίς ελπίδα
κάπως έτσι περπατούσα και στην πόλη
εδώ και λίγες μέρες, θέλει να με διώξει
λέει με κατάλαβε,
θέλει λέει να πει σε όλους
πως ήρθα και θα φύγω χωρίς λογαριασμό
όπως χωρίς λόγο έζησα
γιατί χωρίς λόγο ζω
θα με βοηθήσει είπε να σκορπιστώ
είναι λέει ό,τι χρειάζομαι
μαζί με το φορτωμένο παρελθόν μου
θα ψάχνω σ'αυτό κάτι απτό
και κάτι που έκανα σωστά
και να μη ξεχάσω τα Όνειρα μου
αυτά, τα απαξιώνω με τόση ευχαρίστηση
και τις νύχτες, τ'αγκαλιάζω και κλαίω μαζί τους
αλλά ποιός δε κλαίει τις νύχτες?
όχι οτι έχει σημασία...
αφού κανείς δεν μ'έχει δει ακόμα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Ελπίζω να είναι ένα μόνο ποίημα.. ωραίο όμως, που απλά μοιάζει με την ποίηση του Καβάφη.. ε;
Γιώργο , ΦΤΑΝΕΙ .
Το θέμα είναι ότι ακριβώς γι'αυτό με κατηγόρησες. Ότι έγινες ορατός. Και ήταν πολύ. Τάχα.
:(
hope everything will be allright...dont make any nonsense plz...has no value...!!!
Δημοσίευση σχολίου