Σκεφτόμουν σήμερα πως, μικρότερος, μπορούσα να τρέχω και να τρέχω σ'όμορφα πράσινα βουνά χωρίς να κουράζομαι καθόλου
κυνηγούσα κι'έπιανα λαγούς με γιλέκα και δεν έδινα δεκάρα -

πίστευα ότι μπορεί, & άνηκα.


τώρα με το παραμικρό, με πιάνει αυτή η άθλια κούραση, η δυσκολία στην αναπνοή και πόνος στο στομάχι.

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι συνεχώς την λέξη άνθρωπος

συνοδεύεται όμως ανεξαιρέτως από το επίθετο ηλίθιος
είμαστε ηλίθια όντα, διαστοφικά εγωιστές και αδύναμοι να αγαπήσουμε
ΔΕΝ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ, κατερίνα

αλλάζουν τα πράματα στην περίπτωση ενός Έρωτα - αλλά κι'αυτός λένε λήγει σε μόνο 6 μηνες

συμφέρον - ανάγκη - το εγώ -
τίποτα